Gioia de Bruijn

Mijn camera’s zijn allemaal oud. Allemaal in elkaar geslagen en aan elkaar geplakt met dezelfde roze duct-tape die ik vaak in mijn tentoonstellingen gebruik om geschreven notities aan de muur te plakken. Ik raak altijd in de war als mensen het een kit noemen. Voor mij is het niet echt een kit, het zijn meer de tools, maar ik dwaal af.

Mijn foto’s zijn heel erg een visueel dagboek, en altijd een resultaat van mijn leven. Als zodanig moeten mijn camera’s hetzelfde leven kunnen leiden als ik. Ik fotografeer nooit iets digitaals, omdat digitale camera’s te duur zijn om mee te smijten. Ik heb geen cameratas en mijn extra lens zit in een sok. Ik ben niet de oorspronkelijke eigenaar van iets waarmee ik fotografeer en ik ben geen partijdig voor één merk.

Ik ben begonnen met een Nikon FM2 omdat mijn kunstacademie dat in hun studentenverhuurwinkel had. Het is zo’n geweldige betrouwbare camera. Het werkt altijd en het is vrijwel onmogelijk om te breken. Geloof me, de mijne heeft zijn behoorlijke portie hobbels en schrammen gehad, maar het werkt nog steeds als nieuw.

Zoals velen van mijn generatie ben ik geobsedeerd door onmiddellijke bevrediging, dus Polaroid is een must voor mij. Ik ben geen fan van de Impossible Project film, omdat het zo onbetrouwbaar is geweest qua kleur en helderheid, dus ik heb ervoor gekozen om alleen type 100 instant (peel apart) film te schieten. De landcamera die ik bezit, is aan elkaar geplakt om lichtlekken te voorkomen … ook al kunnen lichtlekken er soms geweldig uitzien. Het is een beest, het meest onhandige ding ter wereld, en ik ben er dol op.

Het Hasselblad komt van een verandaverkoop, waar mijn ouders het ontdekten tussen een stel oude troep. Ze wonen 3000 km van me vandaan, dus ze belden me en vroegen me om te beschrijven waar ze op moesten letten in een werkende camera, en toen alles was uitgecheckt, kochten ze het.

Het werkte uiteindelijk – er zat zelfs nog een filmrol in van de oorspronkelijke eigenaar. Ik heb het jarenlang zonder lichtmeter gebruikt, maar toen ik met mijn galerij tekende, kocht ik er eindelijk een. Ik fotografeer graag landschappen met het Hasselblad vanwege het vierkante formaat.

De Leica C1 point and shoot is de enige Leica die ik me lange tijd kon veroorloven. Het heeft geen functies, alleen een aan- en uitknop. Het is de enige camera die ik bezit die een flitser heeft, dus ik gebruik hem meestal ’s nachts, meestal als ik heb gedronken en niets anders kan bedienen.

De Leica M6 is de jongste van mijn camera’s. Het werd gebouwd in 1986, hetzelfde jaar dat ik werd geboren, en ik kreeg het van mijn man als een geschenk voor de geboorte van onze zoon. Het is de eerste zoekercamera waarmee ik ooit heb gefotografeerd, en ik heb hem nog niet zo lang gehad, dus ik ben nog steeds aan het leren, maar omdat het zo’n klassieke camera is, heb ik er hoge verwachtingen van.

Uitrusting:

Polaroid 320 Land Camera

Hasselblad 500cm met Zeiss 80mm f/2.8 lens

Leica M6 met Voigtlander 35mm f/1.4 lens

Nikon FM2 met Nikon 50mm f/1.8 & Panagor 28mm f/2.8 lenzen
Minolta lichtmeter

Leica C1 punt &shoot

*Ik was niet de oorspronkelijke eigenaar van een van dit materiaal

www.gioiadebruijn.com

Sterk aanbevolen

8 tools voor fotografen

Bekijk deze 8 essentiële tools om je te helpen slagen als professionele fotograaf.

Inclusief tijdelijke kortingen.

Lees hier meer