Fujifilm X-H1 Camera Test

Deze gast Fujifilm X-H1 review is van Unit Still Fotograaf John Platt.

Deze review is gebaseerd op mijn gebruik van de Fujifilm X-H1 in mijn rol als Unit Still Photographer die werkt aan film- en tv-drama. Ik zal de positieve en een paar negatieve punten behandelen bij het gebruik van de camera op de set in de afgelopen vier maanden.

Ik zal niet ingaan op alle technische verschillen tussen de Fujifilm X-H1, zijn voorganger, de X-T2 en hoe deze zich verhoudt tot de X-T3. Dat kan, en waarschijnlijk heb je die al online nagestreefd.

(Zo niet, dan kunt u deze link volgen naar de Fujifilm Global-site waar ik de vergelijking voor u heb opgezet.)

Voordat ik begin, is het belangrijk voor mij om te vermelden dat ik Fuji-camera’s gebruik om geen andere reden dan dat ze het werk goed doen.

Ik word niet betaald, ik ben geen Fuji-ambassadeur. Ik heb wel een relatie met Fujifilm Australië gevormd in de drie jaar dat ik met het Fujifilm X Camera System fotografeer, maar dat is alles. Als ik een aspect van de camera leuk vind, zal ik dat zeggen, als ik dat niet doe, zal ik het ook zeggen.

Bij al het werk van Unit Stills is er een embargo op het vrijgeven van beelden voordat de productie wordt vrijgegeven of gepromoot. Dienovereenkomstig kan ik op dit moment geen foto’s opnemen die op de set met de X-H1 zijn gemaakt, maar zal hier worden bijgewerkt zodra ze beschikbaar komen.

Fujifilm X-H1 Test | Introductie

In een wereld waar het niet ongebruikelijk is dat een productie honderdduizenden dollars uitgeeft aan een draaidag, is tijd echt geld.

Ik moet snel en rustig werken, in een perfecte wereld niet gezien of gehoord worden en zoveel mogelijk fotograferen terwijl de scènes worden gefilmd en de filmcamera rolt. Ik moet flexibel zijn en mijn spullen ook.

Zonder uitzondering werk ik met twee camera’s en voor de laatste show, een dramashoot van vier maanden voor Sony TV in de VS, maar volledig gefilmd in Sydney, gebruikte ik zowel een Fujifilm X-T3 als X-H1 .

Toen de Fujifilm X-H1 in maart 2018 uitkwam heb ik een kijkje genomen maar me ingehouden. Zoals veel Fuji-shooters die aan een upgrade dachten, leek het de verstandige plek om jezelf te positioneren toen geruchten over de X-T3 onmiddellijk begonnen op te duiken.

Fast forward naar september en ik zit in een dilemma – X -T3 met de nieuwe X-Trans 4 sensor of X-H1 met IBIS? Oplossing: een van elk.

Met die beslissing kostte het weinig tijd om vertrouwd te raken met de nieuwe camera’s, maar naarmate de show vorderde, merkte ik dat ik de Fujifilm X-H1 liever gebruikte. Niet alleen tijdens nachtopnames en donkere interieurs waar de lichtniveaus veel lager waren en de IBIS op de Fujifilm X-H1 tot zijn recht kwam, maar in situaties waarin het niet echt uitmaakte met welke body ik fotografeerde.

Fujifilm X-H1 Test | Bouwen

Alleen al kijkend naar de Fujifilm X-H1 krijg je een idee van zijn sterkte die wordt bevestigd wanneer hij in je handen is. Je voelt de 25% dikkere magnesiumlegering in vergelijking met de X-T2 en dat vind ik leuk.

De buitencoating heeft een verbeterde krasbestendigheid die overeenkomt met 8 uur op de hardheidsschaal van Mohs. Mohs hardheidsschaal? Een maat op een schaal van 1-10 van het vermogen van een mineraal om een ander te krabben. Talk staat op 1, gewoon glas op 5 en een diamant op 10.

Echte wereld gewicht van lichaam en batterij is 690g voeg de Vertical Booster Grip en extra twee batterijen 1082g toevoegen een Fujinon 35mm f/1.4 nog eens 205g.

Voor sommigen is dat misschien te veel – voor mij is het precies goed. Het is licht genoeg om de hele dag mee te nemen en sterk genoeg om de hobbel en sleur van de filmset aan te kunnen, waar de versnelling altijd beweegt en de vreemde botsing te verwachten is.

Naar mijn mening is het belangrijk dat elke camera aan de professionele kant van het assortiment niet alleen in staat is om de goederen beeldgewijs te leveren, maar ook om er goed uit te zien. Er zijn mensen die het er misschien niet mee eens zijn – “maakt het uit hoe de camera eruit ziet, zolang hij maar het werk doet?”

Ik geloof dat er een mindset is die zegt dat als een camera er professioneel uitziet, de fotograaf dat natuurlijk ook moet zijn, dit werkt ook omgekeerd en in mijn wereld wanneer je cast ontmoet op dag één van het filmen waar je nog niet eerder mee hebt gewerkt, zijn uiterlijkheden uiterst belangrijk.

Het enige probleem dat ik heb met de build is de kleine hoeveelheid beweging binnen de lensvatting. Het is er met alle X-serie camera’s die ik heb gehad. Het is het meest merkbaar met de 55-140mm zoom. Het is niet meer dan .25-.5mm, maar het is er en iets waarvan ik hoop dat Fujifilm zal op een dag corrigeren. Bij de GFX-50’s zitten de objectieven ijzersterk in de vatting, ik vraag me af waarom niet met zijn kleinere neven en nichten.

[Related: Fujifilm GFX-50s Review]

Een ander probleem dat ik heb gevonden, heeft niets te maken met de bouw van de Fujifilm X-H1 body, maar de lenzen die ik eraan bevestig. Eigenlijk niet eens de lenzen maar de zonnekappen. Ik heb ontdekt door constant gebruik de zonnekappen om de 23mm, 56mm en 90mm steeds losser te maken tot een punt waar gewoon borstelen tegen een arm of been ze van de lens kan draaien.

Fujifilm X-H1 Test | Ergonomie

Zoals bij alle X-serie camera’s die ik heb gehad, koop ik altijd de batterijboostergreep (Fujifilm VPB-XH1). Met de Fujifilm X-H1 zorgt de toevoeging van de boostergreep ervoor dat mijn hand goed past binnen de grenzen van de verzonken handgreep.

De diepere uitsparing op de Fujifilm X-H1 in vergelijking met zowel de X-T3 als de X-T2 zorgt voor een veiligere pasvorm en voelt substantieel en solide aan in mijn hand. Mijn duim zit comfortabel tegen de achterste duimsteun, waardoor ik met één hand kan schieten, een optie die ik niet vaak neem, maar als het nodig is, kan ik letterlijk om hoeken schieten.

Met behulp van het achterscherm geopend op zijn maximale positie kan ik de camera binnen handbereik houden, met het elektronische niveau geactiveerd kan ik er zeker van zijn dat al mijn beelden recht zullen zijn. een voorbeeld van deze cameraflexibiliteit.

Ik fotografeer met een combinatie van zoom en prime lenzen, vaker wel dan niet in de handmatige scherpstelmodus. Het maakt niet uit welke lens ik mijn linkerpalm heb bevestigd, de linkerbenedenhoek van de Booster Grip die mijn linkerduim en wijsvinger perfect positioneert op de scherpstelring van elke prime- en zoomring van de zooms.

Ook bij het fotograferen van portretoriëntatie wordt de camera comfortabel ondersteund in mijn linkerpalm.

Bij de Fujifilm X-H1 zit het zoekerblok 3 mm trots op het achterscherm – niet enorm veel, maar als linkeroogschieter is het genoeg om te voorkomen dat mijn neus en gezicht tegen het scherm wrijven zoals bij de X-T3 waar het blok gelijk met het scherm is uitgelijnd, een klein ding maar het maakt een verschil.

Fujifilm X-H1 Test | Functies

De enige functie die de Fujifilm X-H1 onderscheidt van alle andere camera’s in de X-serie is de toevoeging van In Body Image Stabilisation (IBIS), die tot 5,5 stops stabilisatie mogelijk maakt. Voor mij een zeer welkome aanvulling.

Voorheen zou ik gedwongen zijn om een monopod te gebruiken bij het fotograferen bij weinig licht met mijn XF56mm en XF90mm lenzen. Nu kan ik met een gerust hart aan de slag.

IBIS is niet het enige aspect van de Fujifilm X-H1 dat hem onderscheidt. Fujifilm introduceerde schokabsorberende ophanging in de vorm van vier veren die aan de mechanische sluiter zijn bevestigd. Dit minimaliseert camerabewegingen, maximaliseert de beeldstabilisatie en resulteert ook in de stilste mechanische sluiter van alle camera’s uit de X-serie.

Dit is een grote teek voor mij… waarom? Wanneer de filmcamera draait, is absolute stilte vereist. Met de stillere sluiter van de Fujifilm X-H1 kan ik op alle behalve de stilste locaties één frame fotograferen zonder bang te zijn dat ik gehoord word door de geluidstechnicus.

De ‘Feather Touch’ sluiterknop zelf is uniek. Meer een haar trigger sluiterknop in mijn ogen en eentje waar ik even aan moest wennen. Bij de X-T1, 2 en 3 zijn er twee duidelijke posities bij het indrukken van de sluiterknop, de eerste voor autofocus en de tweede om de sluiter los te laten. Bij de Fujifilm X-H1 zijn deze twee posities veel minder zeker wat ertoe kan leiden dat menig opname onbedoeld wordt gemaakt.

Met de Fujifilm X-H1 heeft Fujifilm de resolutie van de EVF verhoogd naar 3,69 miljoen dots van de 2,36 miljoen dots op de X-T2. Een duidelijk zichtbare toename die de handmatige scherpstelling nog nauwkeuriger en preciezer heeft gemaakt.

Laten we buiten het lichaam naar de buitenkant stappen en naar de verschillende knoppen en wijzerplaten kijken.

Het meest voor de hand liggend is de vervanging van de belichtingscompensatieknop door de sub LCD-monitor. Voor mij een welkome zet en uiterst handig om snel je belangrijkste instellingen te controleren. Het is aanpasbaar in zowel de stills- als de filmmodus.

De belichtingscompensatie is nu een kleine knop rechts van de ontspanknop. Als handmatige schutter heb ik deze functie niet nodig, dus heb ik deze aangepast in de instelling Setup / Button / Dial Setting / Function (Fn) om de Face / Eye Detection Settings te activeren..

Rechts van het achterscherm heb je van boven naar beneden je Focus Toggle Switch, de Menu Button omringd door 4 Selector Buttons en tot slot de Display/Back Button. Fujifilm heeft de Quick Menu knop verplaatst van de achterkant van de camera naar de achterkant van de Duimsteun. Ik

zoals het idee om de Q-menuknop te verplaatsen om meer ruimte mogelijk te maken, maar vraagtekens bij de plaatsing op de achterkant van de duimsteun. Ik zou vaak activate het Q-menu terwijl ik de camera naar mijn oog bracht als mijn duim niet precies de Thumb Rest sweet spot raakte.

Gelukkig voor mij is het Q Menu niet iets wat ik gebruik en is het mogelijk om het uit te schakelen. Menu/Setup/Button Dial Setting/Lock/Lock Setting/Selected Function/Back/Function Selection en selecteer Q Button.

De Fujifilm X-H1 heeft elf aanpasbare knoppen en als je ze nodig hebt vier aanpasbare veegbewegingen op het LCD-scherm, links en rechts, op en neer. Ik gebruik er regelmatig drie en geef toe dat ik soms vergeet wat de anderen zijn. Meestal schakel ik tussen mechanische en elektronische luiken, gevolgd door kleurtemperatuur en filmsimulatie.

Ik heb eigenlijk één knop ingesteld op de modus Grote indicatoren, niet omdat ik hem nodig heb, maar ik heb gemerkt dat de camera zo nu en dan in de grote indicatormodus glijdt en ik hem terug moet brengen naar de normale modus. Evenzo heeft de X-T3 een vergelijkbare eigenaardigheid, maar met de Sports Finder en op dezelfde manier heb ik een functieknop toegewezen aan de sportmodus, zodat ik deze kan uitschakelen.

Bij de Fujifilm X-H1 is de optie om de voorste en achterste instelknoppen te gebruiken om sluitertijd, diafragma en ISO in te stellen. Voor mij is dit de meest opwindende toevoeging aan de functionaliteit van de camera anders dan IBIS, waardoor het belichtingsinstellingsproces aanzienlijk wordt gestroomlijnd. Ik hoef niet langer mijn linkerhand van de camera te verwijderen om de ISO op de bovenste draaiknop te wijzigen, noch hoef ik diafragma op de lens aan te passen.

De veerbelaste instelwielen zijn geschikt voor elk twee functies. Ik heb de voorwiel van de camera geprogrammeerd om zowel de sluitertijd als de ISO te wijzigen met de achterste draaiknop geprogrammeerd om diafragma en focuscontrole aan te passen. Dit is een functie die ik had met mijn Canon 5D mk2 en vond het frustrerend dat de instelwielen er waren op de Fuji camera’s maar tot nu toe niet programmeerbaar waren om dit te bereiken.

Eindelijk is het hier en ik moet zeggen dat met de mogelijkheid van elke draaiknop om twee functies te huisvesten, het een verbetering is ten opzichte van de Canon-versie.

Een andere van mijn favoriete functies is de mogelijkheid om op afstand te fotograferen met behulp van draadloze communicatie. Ik kocht een boom-operatorpaal en bevestigde een kleine balkop aan het uiteinde dat gewoonlijk gereserveerd is voor de microfoon. De paal strekt zich drie meter uit, waardoor ik vanuit hoge hoeken kan fotograferen terwijl ik alle belichtingsopties plus scherpstelling vanaf mijn iPhone kan regelen (gratis Fujifilm-app vereist).

Fujifilm X-H1 Test | Voorstelling

Wanneer discussies over digitale camera’s gaan, zijn er twee aspecten van elke camera die altijd een vermelding krijgen: autofocus en prestaties bij weinig licht.

Ik heb aangegeven dat ik voornamelijk handmatig scherpstellen en vind het de snelste van alle scherpstelopties, vooral met MF assist ingeschakeld en voor mij is dit (pieken, laag, geel). Het snelste omdat het proces van het autofocusen van een lens niet alleen de milliseconden is die nodig zijn om de lens op je onderwerp te vergrendelen.

Er zijn extra stappen om uit te voeren voordat je de sluiter halverwege indrukt om je focus te vergrendelen en het is hiermee dat ik een beetje gefrustreerd raak door het autofocusproces op niet alleen de Fujifilm X-H1, maar alle X-serie camera’s die ik heb gebruikt.

De enige bruikbare AF-modus voor mij, afgezien van AF-C Tracking, is single point, en dan de kleinste of bijna kleinste van de zes grootte-opties. Hier is het probleem: hoe kleiner het vierkant, hoe langzamer het is om het punt nauwkeurig in de zoeker te positioneren met behulp van de achterste schakelhendel, en als ik een groter vierkant gebruik, is het minder nauwkeurig.

Dit werd bevestigd toen ik mijn XF90mmF2 gebruikte tijdens een nachtopname waarbij de lichtniveaus erg laag waren, maar AF praktisch was omdat er niet veel beweging was, dus niet hoefde te jagen op focus. Met behulp van het kleinste vierkant in single point-modus werd de focus snel en nauwkeurig vergrendeld, terwijl als ik een groter vierkant zou gebruiken, de focus de neiging zou hebben om een beetje te jagen.

Voor mij wordt het proces vertraagd door twee dingen. Eén, het aantal scherpstelpunten en twee, de manier waarop je gedwongen wordt om het scherpstelvierkant te manoeuvreren met behulp van de achterste schakelhendel, wat voor mij onhandig is. Zelfs een seconde of twee is een frustrerend lange tijd om je focuspunt te positioneren.

Gelukkig is de AF als je er eenmaal bent erg snel en nauwkeurig, maar het is de manier om er te komen die het probleem is. Ik herinner me dat in mijn tijd als Canon shooter de camera minder scherpstelpunten had en de mogelijkheid om door het scherpstelpunt te schakelen door middel van het achterste instelwiel. Het was een sneller, efficiënter proces.

Misschien is een derde optie van veel minder punten samen met de huidige opties van 91 en 325 punten er een waar Fuji naar zou kunnen kijken.

De AF scherpstelmodus die in mijn werk ontzettend goed werkt is de AF-C, in tracking modus. Het scherp houden van tegenliggers, mensen die naar de camera rennen, is een fluitje van een cent. De mode heeft een aantal verschillende vooraf ingestelde opties of u kunt uw parameters handmatig instellen. Zodra de camera zich vastzet op zijn onderwerp, laat hij niet meer los.

Ik ben het meest tevreden over de prestaties bij weinig licht van de X-Trans CMOS III sensor. Ik moet regelmatig fotograferen met ISO’s rond de 8-10000 tijdens nachtopnames om een bruikbare sluitertijd en diafragma te krijgen. Bij deze ISO ben ik in staat om ongeveer 1/100e sec te fotograferen die iets naar beneden is gestopt – f1.8-f2. Ik haat het om wijd open te fotograferen, omdat geen enkele lens daar op zijn best is en de scherptediepte zoveel meer wordt verminderd.

Het is door de prestaties van de sensor dat ik de ISO die extra stop kan opvoeren. Bovendien is het geluid niet onaangenaam in uiterlijk dat lijkt op filmkorrels, wat de beelden een sfeervol gevoel geeft dat niet onwelkom is. Ook belangrijk om op te merken is dat in deze situaties met weinig licht de ingebouwde IBIS van de Fujifilm X-H1 tot zijn recht komt.

Indien nodig voer ik lichte ruisonderdrukking uit in de post, maar slechts licht.

Fujifilm X-H1 Test | Beeldkwaliteit

Als werkende professional kan ik de kwaliteit van de optiek van het Fujifilm Systeem niet aandoen. Ik gebruik twee zooms, de Fujinon 16-55mm f/2.8 en de 50-140mm f/2.8, en in de primes heb ik de Fujinon 16mm f/1.4, 23mm f/1.4, 35mm f/1.4, 56mm f/1.2 R en de 90mm f/2. Ik heb ook de Fujinon XF2Xx2 teleconverter (extender).

De lenzen zijn scherp en geven fijne details mooi weer. Ik gebruik voornamelijk handmatige scherpstelling en merk dat de lenzen variëren in hun gevoeligheid en consistentie van weerstand, ‘voelen’ op de lensvat bij gebruik in deze modus.

[Related: Shotkit’s favourite Fujifilm X Lenses]

Ik vind dat de 35mm f/1.4 en 56mm f/1.2 R het minst reageren op fijne aanpassingen en om de een of andere reden kan de scherpstelrichting op de 16mm f/1.4 en 23mm f/1.4 niet worden gewijzigd met behulp van de Setup/Button Dial Setting/Focus Ring opties.

Alle andere lenzen in mijn kit reageren op de opties met de klok mee / tegen de klok in, waarom niet deze twee vraag ik me af. Geen gamechanger en iets waar je aan went maar tegelijkertijd een beetje frustrerend.

In het verleden was de beeldkwaliteit vooral gebaseerd op de kwaliteit van je objectieven. Met de komst van digitaal is het nu meer een combinatie van optiek en sensor. Schiet je RAW dan speelt daarnaast je RAW processor naar keuze een rol.

Al vele jaren gebruik ik Adobe Lightroom Classic voor bestandsbeheer en RAW-verwerking. Ik doe 80-90% van mijn beoordeling met Lightroom en tegenwoordig wordt het grootste deel daarvan gedaan op mijn iPad Pro met Lightroom Mobile.

De combinatie van Lightroom Mobile en de iPad is het perfecte duo. Ik kan op de set beoordelen tijdens elke down time, waardoor ik uren werk thuis bespaar. Ik gebruik het ook om mijn foto’s te laten zien aan huidige of potentiële klanten, het is mijn mobiele portfolio en iets waar ik niet zonder kan.

Waar Lightroom Classic helaas niet goed in is, is het verwerken van Fuji RAW bestanden.

Ik had dit eerder gehoord, maar omdat Lightroom een integraal onderdeel is van mijn workflow, heb ik dingen niet nagestreefd. Dit veranderde allemaal nadat ik mijn Fujifilm X-T3 had aangeschaft.

Op het moment van aankoop kon Lightroom de nieuwe X-T3 RAW bestanden niet verwerken dus moest ik op zoek naar een alternatief. Ik ben lid van de Fuji X Aus-gebruikersgroep en kreeg Iridient X Transformer, ON1 en Capture One als alternatieven aanbevolen.

Ik heb ze alle drie geprobeerd en was eerlijk gezegd verbaasd over hoeveel beter alle drie het doen bij het verwerken van Fuji RAW-bestanden. De fijnere details knallen en het is meteen duidelijk dat de Fuji lenzen eigenlijk nog beter zijn dan ik dacht.

Van de drie is Iridient de enige standalone RAW processor die ook als Lightroom Plugin wordt geleverd en voor mij was dit de clincher.

Welke je ook kiest, één ding is zeker, alle drie doen ze het beter in het verwerken van Fuji RAW-bestanden dan Lightroom en verbeteren ze je beeldkwaliteit.

Fujifilm X-H1 Test | Conclusies

Ik hou van deze camera.

Voor mij is het nog steeds de top van de lijn Fujifilm Model met twee dingen waardoor het staat het onderscheiden van X-T3.

Ten eerste hoe het voelt in mijn hand, twee woorden… solide en veilig.

Ten tweede IBIS. Zonder twijfel belangrijker in mijn werk dan de X-Trans 4-processor en verbeterde videomogelijkheden van de X-T3

Het is mijn go-to body in elke situatie tot het punt waarop ik mezelf de X-T3 op de markt zie brengen en een tweede Fujifilm X-H1 kan kopen.

De onderstaande beoordelingen zijn gebaseerd op een vergelijking tussen de X-H1 en mijn vorige camera de X-T2

Ik hoop dat deze beoordeling nuttig is geweest.

Proost JP