Gareth Watkins

Mijn naam is Gareth Watkins, ik ben een Frans-Britse fotograaf die momenteel in de buurt van Reims in Frankrijk woont. Ik begon met fotografie in de vroege jaren 80 na het lezen van Franse literatuur aan de universiteit.

In mijn begintijd probeerde ik vooral straatfoto’s te maken, in Londen, waar ik toen woonde. Ik werd enorm beïnvloed door enkele van de beste documentairefotografen in die tijd, zoals Don McCullin, W. Eugene Smith, Elliot Erwitt, Bruce Davidson, Henri Cartier-Bresson, en bracht mijn tijd door met zwerven door de straten op zoek naar foto’s.

Ik realiseerde me al snel dat als ik in de fotografie zou werken, ik naar meer algemene fotojournalistiek zou moeten gaan. Zo begon ik vanaf het midden van de jaren 1980 te werken voor een aantal kranten en agentschappen in Londen, voordat ik in 1987 bij Reuters News Agency kwam als personeelsfotograaf in Parijs. Hier heb ik meer dan 15 jaar lang veel lokale en internationale verhalen behandeld.

Sinds ik Reuters heb verlaten, ben ik begonnen met het fotograferen van mijn eigen langetermijnprojecten, waarbij ik de regio in Frankrijk waar ik woon in zwart-wit documenteer. Deze projecten bewerk ik via Blurb in fotoboeken en tijdschriften.

Versnelling

Tijdens mijn carrière heb ik een hele reeks film- en digitale camera’s gebruikt. In de jaren 1980 kocht ik mijn eerste echte camera, een Nikon FE. Vervolgens gebruikte ik, door het bedrijf uitgegeven, F3’s en FM2’s voordat ik begin jaren 90 overstapte op het Canon EOS-systeem.

Met zijn betere zooms en uitstekende autofocus was het een aantal jaren de fotojournalistcamera bij uitstek.

Als bureaufotograaf waar snelheid essentieel was, waren we natuurlijk early adopters van de eerste EOS1 digitale body’s. Ik bleef bij Canon tot de 5D III onlangs, toen het gewicht van de versnelling gewoon te veel was voor mijn behoeften.

Kortom, ik had een paar lichte camera’s van hoge kwaliteit nodig waarmee ik snel onder alle omstandigheden kon werken. Ik ben ongeveer drie jaar geleden overgestapt op de Fuji X-serie camera’s en vaste lenzen.

Camera

Fujifilm X-Pro2 – Mijn belangrijkste motivatie om naar Fuji te verhuizen was de grootte van de camera. Ze zijn klein, licht, maar ook zeer snel in gebruik, met een uitstekende autofocus en zeer goede prestaties bij weinig licht. Ik moet ook zeggen dat ik dol ben op de retro styling, met wijzerplaten en diafragmaringen. Het bracht me terug naar mijn eerste Nikon FE camera.

De gewichtsbesparing is aanzienlijk en omdat ik ze af en toe heb gebruikt bij klussen met mijn Canon 5D III, zie ik geen significant verschil in kwaliteit. Sterker nog, ik geef de voorkeur aan de Fuji raw bestanden om mee te werken.

Lenzen

Om het gewicht laag te houden, heb ik gekozen voor de X Series objectieven met vaste brandpuntsafstand, in plaats van de zooms. Ze zijn niet alleen kleiner, lichter en hebben snellere diafragma’s, maar ze hebben ook een uitstekende weersafdichting.

Fujifilm 23mm f/2 – Ik heb altijd één camera met een 23mm f2 (wat me een 35mm full frame equivalent geeft). Ik hou van het gezichtsveld, dat net breed genoeg is voor de meeste toepassingen. Het is ook sneller om te focussen en stiller dan zijn 1.4 neef.

Fujifilm 50mm f2 – Op een tweede camerabody monteer ik de 50mm f2 (75mm equivalent) wat een hele mooie en zeer scherpe korte tele is. Ik vind het niet alleen goed voor portretten maar ook een hele mooie lens in de straat als men niet dichtbij genoeg kan komen om een 23mm te laten werken.

Ik heb ook de 18mm f2 en 35mm f2, maar deze worden tegenwoordig zelden gebruikt.

Verlichting/Triggers

Ik gebruik zelden verlichting en gebruik liever beschikbaar licht waar ik kan. De XPro2’s zijn erg goed bij weinig licht, zelfs met de f2 lenzen, en kunnen naar hoge ISO’s worden geduwd en toch acceptabele resultaten geven. In zeldzame gevallen gebruik ik een flitser die ik heb, een kleine GODOX TT350 en X1T trigger.

Tassen/Riemen

Zoals de meeste fotografen, stel ik me voor dat ik een hele reeks cameratassen heb gehad en bezit, om aan verschillende gelegenheden en behoeften te voldoen, van kleine messenger-tassen tot rugzakken. In de jaren 1980 kreeg ik mijn eerste Billingham (die ik nog steeds heb), voordat ik overging op de standaard fotojournalistentas uit de jaren 80 en 90, de Domke F2. Ik had er een paar, evenals de kleinere F3X.

Meer recent had ik een Billingham Hadley Pro gebruikt, maar wilde echt een meer discrete tas die geen ‘cameratas’ schreeuwde. De Billingham’s zijn geweldige tassen, maar ze zien er duur uit (wat ze zijn) en ik denk dat de meeste mensen ze kennen als cameratassen.

Dus toen ik op internet zocht naar een minder voor de hand liggende optie, kwam ik de Wotancraft-lijn van tassen uit Taiwan tegen. Ik heb gekozen voor het Trooper medium, een tas van hoge kwaliteit, die al mijn kit en verschillende stukjes en beetjes kan meenemen, zoals batterijen, SD-kaarten, Raybans, portemonnee en telefoon.

Ik voelt dat het er net zo uitziet als veel messenger bags die er zijn, en toevallig is dat vrijwel waar ik het voor gebruik, behalve dat ik ook een paar Xpro2’s erin heb. Ik heb geen band met het merk, maar ben erg onder de indruk van de bouwkwaliteit en de bruikbaarheid.

Wat betreft bandjes gebruik ik de bij Fuji geleverde band op het ene lichaam en een mooie en goedkope bruine leren band die ik op internet heb gekregen, op de andere. Ik heb graag één lange band en één kortere, zodat de camera’s niet tegen elkaar knallen als ik ze op dezelfde schouder leg, of beide om mijn nek.

Ik ben nog op zoek naar een mooie lange bruine leren band in de 140 cm lengte, de meeste die ik heb gevonden zijn 90cm.

Hardware en software

Qua software ben ik overgestapt naar Capture One sinds ik naar Fuji ben gegaan. Ik vind dat het programma de Fuji raw-bestanden veel beter weergeeft dan Lightroom en me veel speelruimte geeft. Ik gebruik de Fuji-simulaties niet in de camera, maar geef er de voorkeur aan om raw te fotograferen en ze toe te passen in Capture One, meestal met behulp van Acros met een rood filter. Ik kan de bestanden ook exporteren naar Photoshop, wat ik doe om een witte rand toe te voegen voor sociale media.

MISC.

Ik draag ook verschillende Fuji-batterijen in een van de verborgen buitenzakken op de Trooper-tas, omdat deze camera’s geen geweldige batterijduur hebben. De rechterzak is verse batterijen, linkerzak gebruikt. Ik bewaar een Pelican style SD kaarthoesje in de tas, met een paar nieuwe kaarten. Ik hergebruik kaarten nooit omdat ik ze bewaar als een verdere back-up naar mijn foto’s. Zodra ze vol zijn, archiveer ik ze. Ik heb nog steeds SD-kaarten van meer dan 10 jaar geleden die nog steeds werken.

Op dit moment draag ik mondkapjes en handgel (Covid oblige), maar ook mijn Raybans, chequeboek, portemonnee en telefoon. Plus pennen, Zwitsers zakmes en visitekaartjes in een koffer.

Laatste woorden

Mijn huidige werk, hoewel het is afgestapt van de reguliere fotojournalistiek, gebruikt een journalistieke benadering om het leven hier op het platteland van Frankrijk te documenteren.

Zonder het werk van vorige generaties fotografen die ons laten zien hoe het leven was, zouden we veel missen van wat het fotografische medium ons te bieden heeft over onze vorige generaties. Ik vind het belangrijk om dit soort werk voort te zetten.

Ik vind het ook belangrijk om je werk af te drukken. Vroeger maakten we prenten in de donkere kamer, werk werd gepubliceerd in tijdschriften en kranten. Tegenwoordig wordt veel werk alleen online getoond, wat ik erg jammer vind.

Met Blurb publiceer ik zelf de projecten die ik voor mezelf heb ingesteld. Dit zou het leven op mijn lokale kanaal kunnen zijn, tot de overblijfselen van het voormalige spoorwegnet die nog steeds zichtbaar zijn in de regio.

Ik geniet ervan om de afgedrukte afbeeldingen te zien en zelfs als ze geen tentoonstellingskwaliteit hebben (maar welke krant of tijdschrift ooit was), geven ze me een blijvend document van mijn werk en niet alleen een korte post op Instagram.

www.gwenllyn.com | @garethwatkins02