Afrikaanse stammen fotograferen

Dit is een gastpost over het fotograferen van Afrikaanse stammen door reisfotograaf Ben McRae.

Ik heb nooit geweten dat ik geïnteresseerd was in het tribale leven, en ik was nooit van plan om het te fotograferen. Het is echt gewoon gebeurd. Grappig genoeg was het in het streven naar bier dat ik mijn eerste glimp in het traditionele leven kreeg.

Ik heb familie in Zuid-Afrika. Ze laden, net als de meeste Zuid-Afrikanen, graag de 4×4 op en rijden. Ik boekte een vakantie met hen in de hoop te surfen op de beroemde point breaks van Zuid-Afrika … maar ze hadden andere ideeën.

Mijn tante wilde me Afrika laten zien.

Wanneer je onderweg bent, is een van de belangrijkste vragen deze: Wat gebeurt er als het bier op is?

Je gaat natuurlijk naar de winkels, maar wat als je onderweg bent in de Transkei, omringd door traditionele Xhosa rondavels?

Je zoekt een vlag. Elke vlag heeft een andere betekenis: sommige hebben vers brood, sommige hebben vlees en anderen hebben koud bier.

Toen ik werd gevraagd om wat bier te gaan halen bij een traditionele hut, zei ik bijna tegen mijn oom dat hij zich moest laten vullen… maar hij maakte geen grapje.

Ik waagde me erin, verbaasd, een beetje bang en erg aarzelend.

Binnen was er een vrouw haar gezicht geschilderd in een traditioneel wit Xhosa-masker. Ze gaf een baby borstvoeding terwijl de mannen buiten zaten te likken in de zon.

Hun huis was op zijn zachtst gezegd traditioneel. Ik had het niet verwacht, noch de ijskoude biertjes die ze vanuit een achterkamertje produceerde.

Hoe? Ik heb het niet gevraagd.

Ik was een beetje aangeslagen door de ervaring, omdat ik me realiseerde dat niet alle mensen leven zoals ik.

Er veranderde iets en ik raakte steeds meer geïnteresseerd in de culturen die me omringden. Ik realiseerde me dat er zelfs tussen Zuid-Afrika en Australië enorme verschillen waren.

Mijn ogen waren geopend. Ik zag hoeveel culturen naast elkaar bestonden in Zuid-Afrika. Grenzen waren vaag, douane ging soms verloren.

Op de vlucht naar huis kwam ik aan het denken. Hoe zit het met de culturen, levensstijlen en de mensen die er nog steeds zijn? Degenen die nog niet volledig zijn opgeslokt door westerse gemakken?

Hoe zou het zijn om ze te ervaren?

Ik kwam thuis en deze gedachte zou mijn hoofd niet verlaten.

Ik begon meer traditionele culturen te onderzoeken. Ik wilde ook mijn fotografische ambacht verbeteren, dus boekte ik mijn volgende reis naar Kenia. De Samburu en Maasai stonden bovenaan mijn lijstje.

Op die reis hoorde ik geweldige verhalen over Ethiopië, dus het jaar daarop ging ik erheen.

Ik was een droge doek voor water: ik heb het allemaal in geweekt. Ik wilde leren en zelf zien. Wikipedia had niet de antwoorden op de vragen die ik nog moest stellen. De ervaring was alles.

Ik vertrouwde op gidsen om toegang te krijgen. Zij waren de tolken, maar ik had nog steeds het gevoel dat er altijd iets verloren ging in de vertaling.

Ik vond mijn bezoeken ook erg onpersoonlijk.

De dorpelingen die ik ontmoette, waren eerder blootgesteld aan nieuwsgierige reizigers zoals ik. Ze wisten dat we met geldautomaten liepen, dus deuren stonden open en ik werd uitgenodigd om ze te fotograferen, maar altijd tegen een prijs.

Het was niet de echte ervaring waar ik naar op zoek was, en mijn beelden leden eronder.

Na vele dorpsbezoeken was ik afgemat. Ik hou er niet van om mensen op de beste momenten te fotograferen. Mijn vragen werden niet beantwoord en mijn foto’s werden gezogen, hoezeer ik ook probeerde mijn stijl te ontwikkelen.

Ik besefte dat ik meer tijd nodig had. Dat is iets wat de meeste mensen niet hebben, maar ik wel. Ik ging naar huis, studeerde en plande.

Ik had besloten dat ik de Himba in Namibië zou gaan bezoeken. Ik had er wel een paar gezien in grotere steden, maar niet in dorpen.

Ik lees alles – niet Wikipedia of blogs. Ik kocht boeken. Er zijn niet veel boeken over de Himba, maar ik zocht hoog en laag.

Hun tradities, de culturele faux pas, de verschillende kapsels; Ik wilde voorbereid en gezien worden als iemand die wil leren, niet alleen schieten, betalen en rennen.

Ik dacht dat ik voorbereid was. Ik had documentaires gekeken en ik had studies gekocht. Ik dacht dat ik mijn huiswerk had gedaan.

Toen ik naar het eerste dorp ging was het, zoals ik het zag, een Himba dierentuin. Betaal je vergoeding, maak wat foto’s, ga weg. Ik haatte het.

Voor mensen staan, starend naar hen die naar me staren, was niet mijn idee van plezier. Ik was bang. Ik kon niet met ze communiceren. Het was een mislukking.

Ik vertelde de gids dat het bezoek zoog. Het was niet wat ik wilde ervaren. Mijn gids was beledigd en zei dat hij me aan zijn vrouw zou voorstellen.

Ik werd overrompeld. Ik wist dat huwelijken werden gearrangeerd, maar dit was een interessante kant van de cultuur: mijn gids was pas 16.

Ik vroeg of we hierover konden praten, zodat ik meer te weten kon komen. Hij praatte maar al te graag, ten koste van een blikje cola.

Uitgemaakte zaak. We kletsten tot diep in de nacht. De volgende dag bezochten we zijn dorp, en de rest is geschiedenis.

Het nam echter nog steeds niet weg van de hele ontmoedigende ervaring van een buitenstaander zijn in een traditioneel dorp. Ik moest een andere manier vinden.

Deze keer zat ik dagenlang in het dorp van die gids voordat ik de camera tevoorschijn haalde. Ik bouwde relaties op. Ik begon uit te zoeken op wie ik mijn camera zou richten.

Het is voor iedereen gemakkelijker om een vriend te fotograferen dan dat het een vreemde is, dus zo versla ik mijn innerlijke angst.

De angst zit tot op de dag van vandaag nog steeds in me, maar het overwinnen ervan, het opbouwen van die verstandhouding, duurt niet zo lang als toen.

Het kan een snel gesprek zijn, een lach gedeeld bij een grappige aanblik. Vertrouwen winnen gaat over het hebben van een band. Het is iets wat ik nodig heb om te kunnen schieten.

Als ik geen relatie heb met het onderwerp, wat heb ik dan aan de foto? Het is een herinnering aan wat?

Met een verhaal en een connectie wordt het een ervaring die het waard is om te delen.

Om die relatie te smeden, hoef je alleen maar te communiceren en te communiceren. Daarom moet je er zijn.

Geen enkele hoeveelheid likes of reacties zal beter zijn dan te weten dat je erin geslaagd bent om een gesprek aan te knopen met iemand die een totaal andere taal spreekt.

Ze vertellen hun verhalen, ik leer, en misschien word ik zelfs uitgenodigd om een maaltijd te delen of iets te ervaren wat veel mensen nooit zullen doen.

Besteed gewoon tijd en je foto’s zullen schitteren.

Het gaat niet om de apparatuur. Het gaat om het onderwerp en de aantrekkingskracht die het biedt aan degenen met wie je het zult delen.

Wat is de beste camera om te gebruiken voor dit soort werk? Die in je hand!

Ik begon met een filmbody, daarna een heel basic DSLR. Ze waren op dat moment niet de duurste, maar ze deden het werk. Ik kon meer geld uitgeven aan reizen, wat het echt belangrijkste was.

Ze waren niet top-of-the-line, maar ze namen goede foto’s. Ik laat vandaag de dag nog steeds een aantal van mijn vroege foto’s zien en mensen realiseren zich niet dat deze foto’s niet met een professionele camera zijn gemaakt.

Ik begon toen tweedehands professionele camera’s te krijgen. Ze waren van betere kwaliteit dan de beschikbare DSLR’s op instapniveau.

Ik stopte het echte geld in mijn lenzen, maar ik ging niet meteen naar Canon L-serie lenzen. Ik ging naar prime lenzen.

Sommige prime lenzen zijn erg duur. Anderen zijn goedkoop als de hel, maar leveren verbluffende resultaten!

Kijk naar een Canon 50mm f/1.8. Ik heb zoveel werk gedaan met deze lens. Het opende een nieuwe wereld voor mij, en het werkt verbazingwekkend goed in het lage licht in hutten.

De geringe minimale scherptediepte isoleert je onderwerp zo grondig; zoomlenzen kunnen niet concurreren.

Veel mensen zeggen dat ze niet van priemgetallen houden omdat ze je zicht beperken of je laten bewegen. Voor mij maakt dit de foto. Het dwingt me om composities te maken waar ik misschien niet aan gedacht heb.

Als ik echt een sh wilot, ik beweeg me rond en achtervolg het. Als ik het niet wil, verspil ik geen ruimte aan mijn kaarten.

Ik heb veel tijd besteed aan wat ik doe en mijn kit is gegroeid met mijn ideeën.

In het begin ging het om een snelle openhartige foto. Mijn tas licht en wendbaar houden was de wereld voor mij.

Denk niet te veel na over je kit. Heb een body en een lens, en fotografeer gewoon. Laat apparatuur geen afbreuk doen aan de ervaring.

De ervaring, de tijd en het verdienen van toegang is wat telt.

Voor deze foto van een Himba-vrouw die haar haar liet doen, zat ik, wachtte en keek toe.

Toen er een pauze in het werk was, schoot ik, leunde achterover en wachtte weer.

Geduld is alles.

Ik leid nu fotografische rondleidingen voor kleine groepen. Als gids zie ik dat mensen nerveus worden.

Ze hechten zoveel belang aan één shoot of dorpsbezoek dat als het zover is, ze het opblazen. Ze maken zich zorgen over het krijgen van de foto’s die ze willen maken en ze vergeten de ervaring.

Ik moet ze vaak kalmeren en gewoon laten ontspannen.

Als je ooit in een situatie als deze zit, doe dan een stap terug. Weglopen. Verzamel jezelf en ga dan weer naar binnen.

Ik doe dit veel. Voor een heel dorp staan is ontmoedigend. Ideeën stromen soms niet, dus ik loop weg en neem een pauze.

Ik heb een schetsboek voor ideeën, dus ik kijk daarnaar en ga dan weer naar binnen met een idee.

Bijna geen van deze ideeën komt uit, maar het geeft me iets om over na te denken terwijl ik werk. Ik kan dan zitten, praten en wachten tot er dingen gebeuren.

De laatste reis die ik deed was in de Omo Vallei van Ethiopië. Een enorme storm rolde binnen. Ik had een kleine groep van 7 fotografen die hun foto’s wilden maken.

Ze zagen de storm en maakten zich zorgen dat hun shoot weg was met het goede weer. Ik moest een plan maken, dus verplaatsten we de shoot tegen een blinde muur in een school.

Soms veranderen je ideeën en moet je back-upplannen hebben. Het hebben van een schetsboek met ideeën zal altijd helpen. Tot op de dag van vandaag schets of schrijf ik nog steeds ideeën.

Mijn laatste advies: vraag jezelf af wat je wilt. Je moet je doel kennen. Geweldige beelden gebeuren niet zomaar. Ze zijn gemaakt met toewijding en doorzettingsvermogen.

Een fotografische tour doorbreekt een aantal van deze grenzen, maar je hebt nog steeds een verstandhouding nodig met de persoon op wie je je camera richt.

Vraag jezelf ook af of je je op je gemak zou voelen als er een lens in je gezicht zit. Wees medelevend en zorgzaam. Als je dit vergeet, zullen slechte vibes vloeien en zullen je beelden lijden.

Behandel al je onderwerpen als je vrienden, want uiteindelijk wil je dat ze precies dat zijn. Dat is wat je foto’s echt speciaal maakt.

Disclaimer: De producten in dit bericht kunnen affiliate links bevatten.