Oprichter van Midjourney geeft toe dat het voor de hand ligt over toestemming voor het gebruik van afbeeldingen

David Holz, maker van het nu zeer populaire en ook controversiële AI-beeldweergaveplatform Midjourney, heeft toegegeven dat zijn bedrijf nooit toestemming heeft gekregen voor het gebruik van honderden miljoenen afbeeldingen die het gebruikte. Deze werden aan zijn AI gevoerd om het te trainen bij het genereren van afbeeldingen.

Zoals te verwachten was, heeft dit veel fotografen en makers van allerlei aard nog meer verontwaardigd dan het bestaan van Midjourney zelf sommigen boos heeft gemaakt.

De onthulling door Holz werd voor het eerst viraal openbaar gemaakt door Twitter-gebruikers die in september van dit jaar een interview met de ondernemer deelden, uitgevoerd door Forbes Magazine.

Tijdens de Q&A met het beroemde zakenblad wordt de oprichter van Midjourney op een gegeven moment gevraagd of hij toestemming heeft gevraagd aan levende kunstenaars of eigenaren van werk dat nog steeds onder het auteursrecht valt voor zijn AI-training.

Holz antwoordde botweg: “Nee. Er is niet echt een manier om honderd miljoen afbeeldingen te krijgen en te weten waar ze vandaan komen.” Dit had natuurlijk duidelijk moeten zijn.

Op de schaal waarop Midjourney bestaande beelden nodig had om zijn interne technieken te leren, kon het vinden van genoeg alleen worden bereikt met massaal schrapen of iets dergelijks.

Toestemming krijgen van de makers van zoveel verschillende foto’s en andere visuals zou inderdaad buitengewoon moeilijk, zo niet onmogelijk zijn geweest.

De Midjourney-maker ging verder verder: “Het zou cool zijn als afbeeldingen metadata bevatten over de eigenaar van het auteursrecht of zoiets. Maar dat is niets; er is geen register.”

Hij zei ook: “Er is geen manier om een foto op internet te vinden en deze vervolgens automatisch naar een eigenaar te traceren en vervolgens enige manier te doen om het te verifiëren.”

Zelfs als zo’n register inderdaad zou bestaan voor zoveel foto’s, zou de enorme hoeveelheid ervan, waarschijnlijk in de honderden miljoenen, het daadwerkelijk vragen van toestemming van de maker van elke afbeelding tot een taak maken die de piramidebouwers waardig is.

Ondanks de impliciete logistieke hindernissen had de artistieke Twitter-terugslag uit sommige hoeken tegen deze bekentenis van Holz niemand moeten verbazen.

woorden van David Holz (midjourney oprichter), uit forbes artikel (link onder): pic.twitter.com/rnWP28rrag

– Maciej Kuciara (@maciej_kuciara) 20 december

Bovendien komt deze terugslag precies op de hielen van een eerder maar nog steeds aanhoudend protest tegen het kunstverkoopplatform ArtStation, omdat deze laatste site nu ai-gerenderde afbeeldingen toestaat om erop te worden verkocht.

Veel kunstenaars die ongelukkig zijn met wat ArtStation heeft gedaan, of sympathiek voor degenen die hun door mensen gemaakte kunst op het platform verkopen, zouden ook ongelukkig zijn met de Midjourney-onthulling.

Holz legde in zijn interview verder uit dat zijn AI-renderingplatform in wezen werd getraind door een dataset die werd gemaakt door een “grote scrape van het internet” uit te voeren.

“We gebruiken de open datasets die worden gepubliceerd en trainen daar overheen, en ik zou zeggen dat dat iets is dat 100% van de mensen doet”, aldus Holz’s rechtvaardiging van zijn technieken.

Kunstenaars zijn het daar niet mee eens. Zoals iemand parodieerde: “We hebben gewoon al het auteursrechtelijk beschermde kunstwerk gestolen, het door een AI gesloopt, het oneindig gereproduceerd en er geld aan verdiend,”

Een andere kunstenaar genaamd David Lung was verbaasd over hoe “David Holz schaamteloos toegeeft diefstal en inbreuk op het auteursrecht in dit artikel! Zijn houding is: ‘Ja, we hebben van je gestolen om een platform te bouwen waar we winst mee maken, wat ga je eraan doen,’

Anderen hebben beweerd twijfelachtig te zijn over de bewering van Holz dat de afbeeldingen die hij gebruikte geen metadata hadden, verwijzend naar hun eigen gewoonte om altijd ingesloten metadata en contactgegevens op te nemen in alle kunst die ze online plaatsen.

Ondanks dit vermoeden dat Holz daarover loog, was hij dat waarschijnlijk niet, althans gedeeltelijk. Een stukje internet dat groot genoeg is om meer dan honderd miljoen afbeeldingen te produceren, zou ongetwijfeld velen zonder contactgegevens of metadata opbaggeren.

Midjourney’s creaties hebben zowel fotografen als digitale kunstenaars van alle soorten ongemakkelijk gemaakt. Het platform kan worden gevraagd om opmerkelijk goede, zelfs spectaculaire beelden te maken met weinig meer dan aanwijzingen van een menselijke gebruiker.

Hoewel het nog een beetje vroeg is om te zeggen wat hieruit voortvloeit, zijn er op zijn minst voorspellingen gedaan over de dood van de grafische industrie.

Holz maakte zijn critici niet veel gelukkiger door er ook aan toe te voegen dat makers zich tegenwoordig niet volledig kunnen afmelden voor het gebruik van hun menselijke werk voor een AI-trainingsdataset.

Gebruikers kunnen zelfs niet volledig het risico vermijden om door Midjourney-gebruikers in hun prompts te worden genoemd als voorbeelden van hoe deze AI-gebruikers eruit willen zien of stijl waarop deze AI-gebruikers willen dat hun creaties lijken.

Er zijn websites die dit hele fenomeen hebben bestreden door kunstenaars tools te geven om erachter te komen of ze zijn “gebruikt”.

Een voorbeeld is een site met de naam “Ben ik getraind”, die beweert meer dan 5,8 miljard afbeeldingen te doorzoeken om erachter te komen of een specifieke afbeelding van een specifieke persoon is toegevoegd aan een AI-dataset.

Ongetwijfeld waren veel van de afbeeldingen die door AI-datasets werden gebruikt niet eens afkomstig van professionele kunstenaars en fotografen, maar nogal wat wel, en sommigen van hen konden herkenbaar door deze algoritmen worden gebruikt voor het genereren van specifieke visuals.

Dat gezegd hebbende, is een ander groot probleem voor kunstenaars die hier boos over zijn en de bekentenissen van Holz dat er nog geen duidelijk wettelijk kader is vastgesteld over de vraag of dergelijke trainingssets voorbeelden zijn van diefstal van auteursrechten.

Met andere woorden, zelfs als een kunstenaar aantoonbaar kon aantonen dat zijn werk zonder toestemming werd gebruikt om bepaalde beelden te maken, is het met succes voor de rechter brengen van die claim een heel ander werk van juridische kunst.