Zelko Nedic

Mijn naam is Zelko Nedic en ik ben geboren in het voormalige Joegoslavië. Ik toonde al vroeg interesse en volgde cursussen fotografie op de basisschool.

Op 18-jarige leeftijd verhuisde ik naar Belgrado, Servië, om mijn opleiding af te maken. Kort daarna begon ik te werken als kapper in een zeer gevestigde salon. Het was hier, voor de eerste keer, dat ik de kans kreeg om professionele fotografen te helpen bij modefotoverhalen en muziekvideo’s.

Tijdens de Bosnische Oorlog in 1992 verloor ik alle foto’s uit mijn jeugd. Mijn passie voor fotografie groeide uit tot een obsessie. In 2000 verhuisde ik naar Sydney, Australië.

Ik ben een autodidactisch fotograaf en schilder met een voorliefde voor beelden die iets laten zien tussen perfect en zielig. Ik vind het leuk om na te denken over het onbekende terrein van wat als de abnormale kant van het moment kan worden beschouwd.

Mijn huidige fotografische kunstwerken zijn gemaakt met behulp van de tijdrovende en proceszware techniek van nat-collodion. Ze zijn een eerbetoon aan mijn energieke carrière en diepe passie voor het maken van beelden.

In mijn collodiumwerken, samen met een dubbelzinnig verhaal, voorzie ik mijn publiek van landschappen die bol staan van symboliek en verwijzingen naar sociale normen die worden verduisterd door absurditeit.

Deze prachtige, met de hand ingekleurde foto’s verwijzen naar tal van kunststijlen en bewegingen, waaronder de iconische religieuze werken uit de middeleeuwen, inheemse Australische stippenschilderijen en fotografische taferelen uit het begin van de 19e eeuw.

Daarnaast zijn de beelden een reproductie van iets dat relevant is voor de popcultuur, maar met een Warhol-boventoon..

Ik werk voornamelijk met grootformaat camera’s waaronder de Kodak Eastman View 5×7 en 8×10, de Tessar 250mm f/4.5 lens en de Tessar 300mm f/4.5 lens. Mijn camera’s zijn meer dan 80 jaar oud en aangepast voor het collodionproces.

De instant wereld van digitale fotografie is niet langer opwindend voor mij, dus ik heb me gewend tot analoge verwerking, waarbij film- en chemietrucs betrokken zijn, evenals het aanpassen van de camera.

Om met het collodionproces te werken, moet je veel aanpassingen aan de camera doen. De filmhouder moet worden omgezet in een plaathouder om de glas- of aluminiumplaat vast te houden. Dit vereist veel snijden en boren, dus je moet meer zijn dan een fotograaf – je moet ook een klusjesman zijn.

Ik zou niet aanraden om veel geld uit te geven aan een camera om aan te passen. Ik kreeg mijn beide camera’s zeven jaar geleden op e-Bay voor ongeveer $ 200.

Of je nu positieve of negatieve dingen maakt, de plaat is tijdens de ontwikkeling bedekt met collodion. Het collodium moet nat blijven of de plaat verliest gevoeligheid. Er druppelen veel verschillende soorten chemicaliën op je camera – dus je wilt een houten basiscamera die niet te veel metaal heeft, anders wordt het heel snel roestig.

Mijn beide camera’s zijn rond de 80 jaar oud en ze werken nog steeds perfect. Dat is het mooie van analoge en mechanische gereedschappen – ze gaan eeuwig mee!

Een ander mooi ding over het werken met groot formaat is dat je niet kunt haasten. Ten eerste is het erg duur. De apparatuur is zwaar en groot, dus de camera is altijd op een statief bevestigd. Het gebruik van een statief geeft je de tijd om naar je onderwerp te kijken en aandacht te besteden aan de compositie in plaats van op de sluiter te drukken en te hopen dat er een wonder gebeurt.

Meestal maak ik kleine tekeningen voor de shoot om een soort richting te hebben. Ik zou niet zeggen dat ik de ideeën strikt volg, maar het helpt me mijn visie te sturen.

Ik volg wel één regel: zoek naar de beste lens die je je kunt veroorloven, want de camerabody is gewoon een doos die de lens bevat.

Er zijn drie fasen in mijn werk:

De eerste is wanneer ik beslis over het onderwerp om mee te werken, wat een persoon of een gebeurtenis kan betreffen die ik heb gezien of waarover ik heb gelezen.

De tweede is het moment dat de timing, de belichting en de onderwerpen de foto mogelijk maken. Ik geloof dat er maar één zo’n moment kan zijn. Ik kan vijf uur in de studio of locatie met mijn onderwerp werken en met niet meer dan vijf tot acht platen naar buiten lopen.

De derde is wanneer ik interactie heb met het beeld en het opnieuw ontwerp tot iets krachtigers. Meestal gebeurt dat heel laat in de nacht als er niemand anders in de buurt is. Ik neem graag de tijd om opnieuw te ontwerpen en opnieuw te creëren wat ik in het beeld heb waargenomen. Het is als het uitbreiden van de tijd.

Het maken van een foto is als een automatische verbinding tussen het onderwerp en mijn bewustzijn. Er kunnen weken verstrijken tussen het moment waarop ik de foto maak en die late nachten waarin ik uren besteed aan het herontwerpen van het beeld tot iets morsigse krachtig.

Wat ik probeer te doen is mezelf verwijderen van het voltooide beeld, alsof ik een andere persoon ben die het voor het eerst ziet.

Wanneer een beeld verwijst naar zijn betekenis, maar op de een of andere manier wordt verduisterd, creëert het mysterie. De waarnemer moet er langer en dieper naar kijken, op zoek naar aanwijzingen.

Misschien is het verhaal op de foto zo persoonlijk voor de kunstenaar dat de kijker nooit zal weten wat er verborgen is. Toch is het beeld krachtig, mysterieus en mooi.

www.zelkonedic.com | @zelkonedic