Cynthia Bils

Toen ik opgroeide in Knokke, een klein kustplaatsje in België, droomde ik altijd van verre landen.

Op een gegeven moment wilde ik zelfs expeditieschipper worden. Ik had een klein tentje dat ik in de zomervakantie in de tuin had opgezet en ik zou daar uren blijven, reizend door de wereld van mijn boeken.

Ik was 11 jaar toen ik mijn eerste grote reis maakte.

Ik ging backpacken met mijn moeder, stiefvader en zus in Maleisië. Ik herinner me nog dat mijn rugzak bijna net zo lang was als ik.

Ik hield absoluut van het gevoel onderweg te zijn, lokale treinen en bussen te nemen om door dit vreemde land te reizen en al deze prachtige plekken te zien.

Toen ik in mijn vroege tienerjaren was, verhuisden mijn moeder en ik voor een tijdje naar Zuid-Afrika. Ik denk dat dat het moment was waarop de reismicrobe me echt raakte. Deze ervaring opende een nieuwe wereld voor mij en zelfs toen we terug moesten naar België vanwege visumproblemen, was mijn leven niet meer hetzelfde.

Ik paste er niet echt in tijdens mijn middelbare schooltijd. Mijn leeftijdsgenoten vonden me ‘alternatief’ of zelfs ‘raar’ zoals ik vaak was met mijn hoofd in de wolken.

Als ik wat vrije tijd had, nam ik graag mijn fiets en fietste ik naar het bos. Ik kon uren achter elkaar documentaires bingewatchen en keek graag naar foto’s in reisbladen als National Geographic. Ik heb altijd al een voorliefde gehad voor fotografie, maar toen was het meer bewonderen van mooie foto’s dan ze zelf maken.

Dat veranderde allemaal in 2010.

9 jaar geleden, na een paar jaar het “conventionele leven” te hebben geleefd en een paar jaar als leraar voor speciale behoeften te hebben gewerkt, besloot ik om een paar maanden solo naar Ierland te gaan.

Ik wist niet dat deze reis het begin van een nieuw leven zou zijn. Reizen in Ierland en veel tijd doorbrengen in het bos als vrijwilliger bij Temple Grove, een kleine retraite in Sneem, voelde als thuiskomen. Het was ook de eerste keer dat ik een liefde vond in het maken van foto’s.

In die tijd had ik een kleine goedkope point-and-shoot camera (ik kan me het merk niet eens herinneren). Hoewel ik de juiste fotografievaardigheden miste, vond ik het oprecht leuk om op reis te gaan in de Ierse heuvels en veel foto’s te maken van de prachtige landschappen en de natuur.

Na mijn ervaringen in Ierland besloot ik dat ik niet terug wilde naar mijn “normale leven” in België. Ik heb 6 maanden hard gewerkt en kon genoeg geld sparen om een jaar rond de wereld te gaan.

Die 1 jaar is nu 8 jaar geworden en ik ben nog steeds niet van plan om me snel te vestigen.

Ik ontmoette veel fotografen op mijn reizen en ze leerden me allemaal nieuwe vaardigheden. Ik dook ook in online tutorials en oefende zoveel als ik kon op het veld. Je zou kunnen zeggen dat ik een autodidactische fotograaf ben.

Mijn werk is inmiddels in verschillende tijdschriften gepubliceerd en ik ben zelfs merkambassadeur geworden voor Panasonic Lumix.

Als je me 10 jaar geleden had verteld wat ik nu zou doen en bereiken, had ik je waarschijnlijk niet geloofd. Mijn grootste droom is nu om mijn werk gepubliceerd te krijgen in National Geographic.

Mijn camera-uitrusting

Omdat ik een fulltime reiziger ben, ben ik beperkt in grootte en gewicht, dus mijn uitrusting moet licht en compact zijn. Dat is een van de vele redenen waarom ik liever met hybride camera’s werk.

Ik richt me tijdens mijn reizen vooral op landschappen en documentaire fotografie, dus elk item moet zo veelzijdig mogelijk zijn. Ik hou ervan om buiten de gebaande paden te gaan en wanneer ik vele dagen in de bergen of woestijn doorbreng, heb ik vaak te maken met de onvoorspelbare elementen van de natuur, dus mijn apparatuur moet ook weerbestendig zijn.

Voor mijn reizen in Centraal-Azië en Marokko vorig jaar, gebruikte ik de Panasonic Lumix G9, dat is een geweldige weerbestendige camera en ideaal voor landschapsfotografie, en de Panasonic Lumix GX9, perfect voor documentaire en straatfotografie.

Ik ben onlangs overgestapt naar de Panasonic Lumix G90, de nieuwste camera van de Lumix G-serie, die het beste heeft van mijn beide vorige camera’s. Ik beschouw deze als de perfecte camera voor reisfotografie.

Het is niet alleen een zeer compacte en lichte camera, het is ook heel gemakkelijk te gebruiken, zodat amateurfotografen die niet zo technisch onderlegd zijn, snel de bediening ervan zullen begrijpen.

De G90 heeft een verweerde behuizing, zodat ik foto’s kan blijven maken bij regenachtig weer of in stoffige omgevingen.

Met de 5-assige dubbele in-body beeldstabilisatie zijn mijn beelden altijd scherp, zelfs op ruw terrein. Dit betekent dat ik dat niet hoef te doen draag een statief bij me, behalve wanneer ik foto’s wil maken met belichtingen langer dan 0,5 seconden en sterrenhemelfoto’s.

Als reisfotograaf leg ik het leven graag onderweg vast. Met de geoptimaliseerde high-speed autofocus en snelle sluiter burst kan de G90 ook scherpe foto’s maken van snel bewegende onderwerpen. Deze compactcamera heeft ook een fantastische videokwaliteit waardoor ik hem soms gebruik om korte 4K of Full HD video’s te maken.

Dankzij de USB-oplaadfunctie kan ik de camera direct opladen vanaf elke powerbank, wat handig is als ik dagenlang zonder elektriciteit in de bergen vastzit.

De Panasonic Lumix 14-140mm f/3.5-5.6 is de lens die ik het vaakst gebruik als ik onderweg ben. Het is klein, licht (265g) en weerbestendig en het beslaat een grote brandpuntsafstand (28 – 280 mm equivalent), dus het geeft me een geweldige veelzijdige zoommogelijkheid, perfect om dichtbij en veraf te fotograferen.

Ik reis ook met de Panasonic Leica 8-18mm f/2.8-4 die ik vooral gebruik voor landschappen en de Panasonic Leica 25mm f/1.4, een geweldige 50mm prime lens ideaal voor portretten en fotograferen bij weinig licht.

Om mensen van een afstandje vast te leggen op straat of tijdens culturele evenementen, gebruik ik de Panasonic Lumix 45-200mm f/4-5.6.

Omdat het een telezoomlens is die een brede brandpuntsafstand (90-400 mm equivalent) bestrijkt, is het een zeer compacte en lichte lens (380 g). Ik heb veel fotografen zien rondlopen met gigantische en zware telelenzen die hetzelfde bereik bestrijken als deze.

Ik draag al mijn spullen in een kleine Case Logic Era DSLR schoudertas. Het past op de Lumix G90, de 4 lenzen, reservebatterijen, reinigingskit en batterijlader.

Ik heb zelfs ruimte over voor mijn Tolino e-reader (Ik ben nog steeds een enorme boekenliefhebber en ga nergens heen zonder deze e-reader) en mijn Lacie 2TB Rugged USB-C, een schok- en regenbestendige harde schijf om een back-up te maken van al mijn foto’s.

Wat zit er nog meer in mijn dagpakket?

Ik ben helemaal van minimalisme omdat ik constant alles moet dragen, waar ik ook ga. Ik heb niet veel mooie accessoires, alleen praktische dingen die ik dagelijks nodig heb.

Als ik onderweg ben, stop ik mijn camera schoudertas in mijn dagrugzak waarin ik ook mijn refurbished Lenovo Thinkpad T430 draag. Ondanks dat het een krachtig mobiel werkstation is, is deze laptop een beetje aan de zware kant, dus ik neem hem nooit mee als ik ga wandelen of op meerdaagse tochten in de bergen.

Ik heb af en toe de Manfrotto BeFree Travel Tripod (niet op foto) bij mij als ik van plan ben om lange belichtingen of astro te fotograferen.

Een ander “accessoire” is mijn Lifestraw waterfilterfles. Deze geavanceerde waterfilterfles beschermt tegen bacteriën, parasieten en organisch chemisch materiaal, zodat ik veilig water kan drinken uit rivieren, bronnen of zelfs kranen die er een beetje onbetrouwbaar uitzien. Een ander voordeel van deze waterfles is dat ik geen flessenwater hoef te kopen wat het milieu ten goede komt.

www.journalofnomads.com | @journalofnomads