David Smit

Mijn naam is David Smith en ik ben geboren en getogen in het Verenigd Koninkrijk. Ik fotografeer verschillende genres, maar als ik er maar één zou moeten kiezen, zou het portretkunst zijn.

Ik ben altijd gefascineerd geweest door camera’s en de beelden die ze produceren. Ik was waarschijnlijk ongeveer 12 toen ik mijn eerste camera kreeg die werd gebruikt voor het maken van foto’s van mijn familie en huisdieren – ze hadden de neiging om in het begin de point and shoot-soort te zijn, inclusief de oude 126- en 110-filmcamera’s met flitskubussen.

Mijn eerste spiegelreflex was een Zenit-E, waar ik van hield en langzaam door verschillende merken en modellen bewoog totdat de vroege digitale camera’s arriveerden. Mijn laatste op films gebaseerde spiegelreflex was de Canon EOS50e – Ik hield van die camera. Het had een ooggestuurd autofocussysteem dat echt werkte. Helaas is het niet iets dat ze nastreefden.

Ik heb een Kodak DC 220 gekocht zoom in 1997. Ik heb de foto’s nog steeds en ze zijn behoorlijk verschrikkelijk van kwaliteit, maar het was zo handig om te gebruiken.

Mijn belangrijkste pre-bezigheid voor het grootste deel van deze periode was om mensen neer te schieten. Helaas zou de meerderheid van de vrouwen die ik kende een mijl rennen als een camera in hun richting werd gedraaid, en de mannen zouden denken dat ik een beetje raar was omdat ik ze wilde fotograferen … pas halverwege 2013 besloot ik dat het genoeg was en ging ik een “echte” fotostudio in Battersea binnen.

Rond de tijd van de studioshoot gebruikte ik een Canon 40D met een Tamron zoomlens, wat voor mij meer dan genoeg was, maar ik vond natuurlijk dat ik een “professionele camera” moest krijgen, en dus kocht ik een Canon 5D mark III.

Ik heb het 5D-merk III gebruikt voor een aantal jaren en om eerlijk te zijn, de lenzen die ik 90% van de tijd gebruikte waren de Sigma Art 24-105mm f/4.0 in de studio, en voor natuurlijk licht, de Sigma Art 50mm f/1.4 en de Canon 135mm f/2.

Ik kan me herinneren dat ik me zorgen maakte over zoomlenzen en wat ik moest gebruiken bij welke brandpuntsafstand, en zal ik in staat zijn om elke brandpuntsafstand van 20 tot 200 te dekken (ik zie nog steeds veel forumposts over dit onderwerp).

Het feit is dat priemgetallen in alle opzichten beter zijn en dat ze je creatiever maken door de opties te beperken. Je kunt altijd met je voeten zoomen.

Mijn huidige apparatuur is een Sony A9 uitgerust met een Meike MK-X1EM handgreep, die de camera veel ergonomischer maakt, een Sony FE 55mm f/1.8 ZA Carl Zeiss Sonnar T*, Sony FE 85mm f/1.4 GM, Sony 35mm f/1.4 G en mijn Sigma Art 24-105 f/4.0 DS OS HSM gebruikt met de Sigma MC-11 (Canon naar Sony Adapter).

Ik heb de overstap naar Sony gemaakt nadat ik had gewacht tot Canon hun zaakjes op orde had met betrekking tot full-frame spiegelloze camera’s – ik kan niet eeuwig wachten en dus de sprong gemaakt. Ik ben erg blij met mijn beslissing.

Ik hou van de kwaliteit van Peak Design en gebruik daarom de Slide-lite band met ankerkoppelingen voor zowel de onderste connector als beide zijden (standaard riemlocaties) voor maximale flexibiliteit, en de Peak Design Everyday Backpack 20L voor het dragen van al mijn uitrusting.

Tot slot heb ik altijd een klein blikje Vaseline in mijn tas omdat het geweldig is om een beetje glans te geven aan de gezichtswangen.

Voor studiowerk gebruik ik meestal een one light opstelling voor portretten, maar verhoog het aantal lampen voor mode, lingerie etc. Ik geef de voorkeur aan een grijze achtergrond omdat ik de optie leuk vind om de achtergrond in Photoshop te vervangen.

De flitsers zijn Gemini 500 Pro flitskoppen, niet van mij maar eigendom van de studio die ik naar behoefte huur. Ik gebruik verschillende lichtmodifiers, maar heb bijna altijd een grote 60-inch Octabox ergens in de line-up.

Ik probeer natuurlijk zoveel mogelijk goed te krijgen “in camera”, maar ik geniet net zoveel van het bewerkingsproces als van het fotograferen. Ik zal 5 of meer uur aan elke afbeelding besteden, meestal teruggaan naar het over een periode van meerdere dagen om iets aan te passen.

Ik bewonder de fotografen die een zeer onderscheidende stijl hebben en voortdurend uitstekend werk produceren rond die stijl. Ik weet niet zeker of ik er echt een heb (een stijl die is) – ik verwerk mijn afbeeldingen niet met een consistente look.

Ik fotografeer wat ik op dat moment leuk vind en ik heb de neiging om een foto te verwerken op basis van welke inspiratie op een bepaalde dag toeslaat. Mijn doel is om een boeiend beeld te creëren waardoor de kijker twee keer kijkt.

Ik geloof dat een foto “impact” moet hebben, anders verliest het menselijk brein snel zijn interesse, dus ik probeer mijn afbeeldingen te doordrenken met een interessante compositie, of een andere factor die de aandacht trekt en zo de hersenen betrokken houdt.

Of het me lukt of niet, is natuurlijk aan de kijker.

www.tmax.photography | @tmaxphotography