Gabriël Diaz

Ik hou van alles wat met wielrennen te maken heeft, maar ik ben niet echt een sportfan. Het is dus een beetje grappig dat ik na 20 jaar foto’s maken, van mode en glamour tot natuur en dieren in het wild, eindelijk mijn meest succesvolle niche heb gevonden: wielerwedstrijdfotografie.

Ik ben VeloPista Photo begonnen vanuit de wens om meer spannende beelden voor rijders te bieden dan wat ik van andere fotografen zag. Ik had in de loop der jaren veel liefdadigheidsritten en dergelijke gereden (ik ben geen racer) en als het tijd was om de evenementfoto’s te zien voor aankoop, was ik meestal teleurgesteld.

Wielrennen is een heel zware, uitdagende en visueel dynamische sport. Ik wist dat als ik een wedstrijd zou verslaan met een redactionele esthetiek, ik met iets speciaals zou komen, iets waar een renner steeds opnieuw naar zou willen kijken.

Een race is erg leuk om te fotograferen, op elk niveau. Misschien hebben de lokale criteriums niet de grandeur van de Tour de France, maar de passie en vastberadenheid van de renners zijn precies hetzelfde. Het is een snelle en zware rit waarbij je moet anticiperen op waar de meest intense actie zal zijn, zodat je er eerder kunt zijn dan de rijders – dat is waar mijn eigen fiets binnenkomt. Ik breng het naar sommige evenementen, zodat ik het parcours kan verkennen en naar de verschillende plekken kan gaan zonder iemand in de weg te zitten.

Ik houd de versnellingslijst kort, maar ik merkte dat fotograferen met twee camera’s ervoor zorgt dat ik niet te veel opnames mis, met een groothoek op de ene en een telefoto op de andere. Natuurlijk betekent het hebben van twee lichamen dat als de ene niet goed werkt, ik met de andere kan blijven fotograferen.

Ongeveer twee decennia lang heb ik Canon gefotografeerd. Een paar jaar geleden stopte ik met zoveel fotograferen – ik had mijn fotografie bijna op pauze gezet – en verkocht ik al mijn spullen. Ik heb een meetzoeker-stijl Fuji X20 om me op de been te houden, maar spiegelreflexcamera’s zijn waar het voor mij is.

Ik vond dat Nikon iets goedkoper leek te zijn voor oudere gebruikte apparatuur, dus dacht dat ik ze eens zou proberen. Ik ben begonnen met een Nikon D80, en bleef handelen totdat ik bij mijn huidige Nikon D7100 kwam en Nikon D610. Er is niets mis met DX, maar het hebben van een FX full-frame body brengt me terug naar mijn filmtijd, en omdat ik echt graag breed fotografeer, maakt het het gemakkelijker om een goede groothoeklens te vinden.

Hoe leuk ik Canon ook vond, ik zie mezelf niet teruggaan. Nikon’s kleuren rechtstreeks uit de camera – bijna Kodachrome-achtig in het juiste licht – zijn genoeg om mij een trouwe fan te maken.

Het heeft even geduurd om de juiste lenzen te krijgen en ik ben altijd op zoek naar mogelijke upgrades. Ik hou van mijn DX Nikkor 12-24mm f/4G, het doet geweldig werk, maar met een 18mm equivalent op beide lichamen aan de korte kant, is het niet breed genoeg voor mij. Dat terzijde, het is een zeer goede lens die op de D7100 blijft Best wat.

Het volgende objectief dat ik het meest gebruik is de Nikkor 70-300mm f/4.5-5.6G VR. Als er renners op me afkomen, pik ik met deze telefoto op de ene camera mensen uit het peloton uit, leg hem dan snel neer en pak de andere body voor een brede opname als de renners dichterbij komen. Het is ook perfect om de vastberaden gezichten aan de startlijn uit te lichten zonder opdringerig te zijn.

Ik had moeite om een korte tele ‘allrounder’ te vinden waar ik gewoon mee kon rondlopen voordat de race begint. Ik kwam eindelijk op de Nikkor 24-85mm f/3.5-4.5G VR, en ik ben blij met de resultaten die het oplevert. Het is het meest logisch op de D610, maar zelfs op de DX-body werkt het goed voor candids en foto’s van kleine groepen.

Toen ik een Canon 5D had Klassiek, ik had ook een 85mm voor portretten. Ik hou nog steeds van portretten maken, en dus moest ik de Nikkor 85mm f/1.8D kopen. Het komt niet zo vaak uit de tas als het andere glas, maar het is de juiste lens voor candids voorafgaand aan de race buiten in het vroege ochtendlicht.

Voor verlichting onderweg heb ik een Nikon SB-800 Speedlight. Met een Guide Number van 125′, is het voldoende krachtig om een mooie pop van kleur toe te voegen aan een actiefoto. Het recyclet echter niet snel genoeg op zichzelf, dus ik heb een Flashpoint Blast Power Pack BP-960 toegevoegd. Dit kleine batterijpakket verkort de recyclingtijd tot een seconde of minder! Het is altijd bij me tijdens een race.

Mijn hoofdcamera is altijd de D610, dus ik uitgerust met de beste riem die ik ooit heb gebruikt, de Peak Design Slide Camera Strap. Stoer, comfortabel en zo verdomd veelzijdig!

Vaak moet ik tijdens een evenement een blok of meer rennen of rijden om op tijd aan de andere kant van het parcours te komen, en de mogelijkheid hebben om de riem snel op te knippen, zodat de camera kan strak tegen mijn kant gaan is geweldig. Geen stuiterende camera meer!

Als ik met beide lichamen fotografeer en er een run voor moet maken, heb ik meestal een kleine Domke-schoudertas op mij dus ik zal de D7100 opbergen erin voordat ik opstijg.

Nog een paar andere items om mijn uitrusting op de wedstrijddag compleet te maken: mijn bord ‘Photographer Ahead’ is onmisbaar voor mountainbikeroutes. Het adverteert niet alleen mijn bedrijf, VeloPista Photo, zodat renners weten waar ze hun foto’s later kunnen kopen, maar het waarschuwt hen ook wanneer ik (onverwacht) om de volgende hoek sta. Ik post het op een metalen paal in het vuil een paar meter voor een blinde bocht. De veiligheid van de renners is een grote zorg voor mij en ik probeer niemand te laten schrikken met de camera.

De Lowepro Geheugenkaart Wallet bewaart al mijn SD-kaarten op een veilige plaats en het is klein genoeg om in elke zak te gooien. De Hoodman HoodLoupe laat me controleren op scherpte op het LCD-scherm tijdens stiltes in de actie, om er zeker van te zijn dat mijn instellingen goed zijn voordat de volgende golf racers doorkomt.

Eindelijk, hoewel niet afgebeeld op mijn versnellingsfoto, mijn Domke F-2 schoudertas zit al meer dan tien jaar bij mij. Het is de enige constante in mijn uitrustingslijst geweest en het heeft lange wandelingen, snelle motorritten en zware regenbuien doorgemaakt zonder zo veel als een rimpel. Een Domke F-3X is een nieuwere toevoeging, en ik gebruik het voor de dagen dat ik niet altijd al mijn spullen aan mijn zijde nodig heb.

www.velopistaphoto.com | @velopistaphoto

In Gabriel’s cameratas: