Marta Moreiras

Ik ben een Spaanse fotograaf en journalist gevestigd in Dakar, Senegal. Ik breng het grootste deel van mijn tijd door met reizen voor werk in de West-Afrikaanse regio, verhalen fotograferen, training voor fotografen organiseren of fototentoonstellingen voorbereiden.

Ik werk als freelance fotograaf en videograaf voor internationale media, NGO’s en andere internationale ontwikkelingsorganisaties. Ik behandel voornamelijk onderwerpen gericht op gender, onderwijs, milieu of kunst- en cultuurevenementen zoals film- of fotografiefestivals.

Dit is wat ik elke keer als ik reis bij me draag, altijd in mijn handbagage, inclusief opladers en batterijen (het zou niet de eerste keer zijn dat mijn ingecheckte bagage ontbreekt of niet op tijd aankomt). Ik gebruik de Lowepro Pro Runner 450 AW II voor op reis, een converteerbare roller/rugzak waar ik mijn drie camera’s, drie microfoons, één geluidsrecorder, 3 tot 4 WD Passport draagbare harde schijven van 1TB-2TB, één notebook, 12 geheugenkaarten, twee Canon Acculader, vier Canon LP-E6N, een laptop + oplader en zoveel 120mm rollen als ik erin kan persen.

Voor werkopdrachten werk ik over het algemeen met twee Canon body’s, één Canon EOS 5D Mk II met een Canon EF 50mm f/1.4 lens en één Canon EOS 60D | met een Canon EF 10-22mm f/3.5-4.5 objectief. Ik wissel over het algemeen niet van lens, maar er zijn enkele uitzonderingen.

Beide camera’s zijn uitgeput na vijf jaar werken in de Sahel en in de tropen, waar de temperaturen extreem zijn en de luchtvochtigheid soms intens is. Ze reageren nog steeds erg goed, ook al zit het rubber van de grip in mijn Canon EOS 60D | is totaal onthecht. Ze hebben allebei stof en vuil in elk klein en ontoegankelijk hoekje, maar ze blijven doorgaan.

Hoewel mijn objectieven vast blijven zitten in de camera’s, monteer ik soms de Canon EF 50mm f/1.4 op de Canon EOS 60D | body om een 80mm met geweldige kwaliteit te krijgen. De Canon EOS 60D | is een crop frame met een cropfactor van 1,6x (niet full frame).

Ik zou er twee hebben Canon EOS 5D Mk II’s, maar 12 jaar geleden kocht ik de Canon EF 10-22mm f/3.5-4.5 voor mijn Canon EOS 40D en ik werd er zo verliefd op dat ik besloot om te blijven werken met de Canon EOS 40D-Canon EOS 50D-Canon EOS 60D | serie om deze lens te kunnen gebruiken omdat ik hem niet in de body van een Canon EOS 5D Mk II omdat het een EF-S Canon objectief is.

De Canon EF 10-22mm f/3.5-4.5 past in de Canon EOS 60D | staat gelijk aan een 16-35mm (anders zou het te groothoekig en te vervormend zijn).

Bovendien is de Canon EOS 60D | heeft een beweegbaar scherm voor framing dat ik veel gebruik bij het opnemen van video om de hoeken en perspectieven te variëren zonder mijn rug te breken. Ik kan op de begane grond schieten zonder mezelf op de grond te hoeven gooien of op een hoger niveau door gewoon mijn armen te strekken en ik kan nog steeds goed framen dankzij het beweegbare scherm.

Het is ook erg handig wanneer ik vanuit een auto video uit het raam schiet of wanneer ik een interview opneem, op die manier kan de geïnterviewde zichzelf in het frame zien om bijvoorbeeld te voorkomen dat hij uit het frame stapt. Het beweegbare scherm geeft je enorme mogelijkheden.

Ik gebruik nooit telelenzen. Ik werk heel dicht bij mijn onderwerpen, dus ik heb het helemaal niet nodig. Ik vind het ook niet leuk.

Af en toe schiet ik de hele opdracht met de Canon EOS 5D Mk II Canon EF 50mm f/1.4. Soms kan die apparatuur voldoende zijn.

Ik heb over het algemeen een flitser bij me, de Canon Speedlite 580 EX II, ook al gebruik ik hem zelden als het natuurlijke licht niet genoeg is en als direct zonlicht te sterk is, gebruik ik soms de invulmodus om harde schaduwen te verminderen.

Voor mijn persoonlijke projecten, zoals Péres (Vaders), die ik fotografeerde voor de Dak’Art Biennale, de Biënnale van hedendaagse Afrikaanse Kunst in Dakar, fotografeer ik met een Mamiya 7 II en met Kodak Portra 400 Film. Ik hou van fotograferen met de Mamiya, filmen is een absoluut ander gevoel dan de directheid van digitaal. Als ik film heeft alles en iedereen die voor de camera staat een heel andere uitstraling.

Voor het opnemen van video heb ik een Manfrotto 190XPROB Pro Tripod bij me, die licht, compact en zeer stabiel is. Ik heb ook een ZOOM H2 Handy Portable Stereo Recorder voor zijn verbazingwekkende kwaliteit met de Sennheiser HD 206 hoofdtelefoon, een Mouriv VMC355 Video Condenser Shotgun Microfoon om in de camera te passen en drie BOYA by-M1 Lavalier Microfoons voor de interviews.

Ik gebruik maximaal 1 GB of 2 GB externe harde schijven om mijn afbeeldingen op te slaan en ik zal ten minste twee back-ups maken, normaal gesproken drie. Ik reis altijd met 3TB-4TB WD Passport draagbare harde schijven omdat je nooit weet wanneer een van hen gaat crashen en dit is me vaker overkomen dan ik ooit zou denken.

Ik vergeet nooit om in mijn rugzak een notitieboekje, wat pennen, een zwarte stift, een potlood voor als pennen niet werken, mijn paspoort, mijn perskaart, wat visitekaartjes, een klein zonnelampje, mijn zonnebril, citronella om muggen af te weren, mijn Mac Book Pro 15 “en mijn telefoon, die ik gebruik als een zaklamp, als een modem voor de internetverbinding of als een geluidsrecorder voor het opslaan van korte spraaknotities van wat ik gebruik zien of de mensen die ik ontmoet.

De telefoon als modem voor het verzenden van beelden is cruciaal. In de meeste West-Afrikaanse landen is de verbinding erg traag. Dus het hebben van een 4G-telefoon kan u redden op een plaats waar de telefoonverbinding veel sneller en betrouwbaarder is.

Ik herinner me dat ik vier jaar geleden wanhopig op zoek was naar een goed hotel in Bissau met de beste internetverbinding om dringend een video te verzenden en het platform voor bestandsoverdracht kondigde 73 uur aan om de afbeeldingen over te zetten! Zelfs met het vliegtuig zouden mijn beelden sneller in Londen aankomen. Plotseling zag de ober van de hotelbar mijn wanhopige gezicht en zei: “Neem mijn telefoon, ik kan mijn verbinding met je delen en dat is misschien sneller”. Ik maakte verbinding met zijn telefoon en het scherm veranderde: 24 minuten overdracht. Ik was gered!

Elke keer dat ik reis een foulard bij me dragen is een must. De foulard is een multifunctioneel element: ik gebruik het om mijn hoofd en schouders te bedekken tegen de zon of om religieuze vieringen binnen te gaan, om onopgemerkt te blijven op sommige drukke plaatsen waar een blanke vrouw de aandacht trekt, om mijn camera’s te bedekken wanneer ik op drukke plaatsen werk of wanneer ik ze op mijn schouders draag, of zelfs om het soms ongelooflijke zweet te drogen dat me nog steeds verbaast in het midden van een opdracht in West-Afrika.

Ik heb altijd contant geld bij me, FCFA’s en EURO’s omdat de meeste plaatsen waar ik naartoe reis geen geldautomaten hebben en de meeste restaurants en hotels waar ik naartoe ga geen creditcards nemen. Ik bewaar het geld in een ziplock-tas en ik draag nog eens 5 tot 10 kleine ziplock-zakken voor geheugenkaarten, harde schijven en andere apparatuur die ik moet beveiligen in geval van zware regenbui / het oversteken van een rivier op een pirogue of een andere onverwachte gelegenheid (dat gebeurt regelmatig wanneer je door de tropen reist).

Visitekaartjes zijn ook belangrijk, ze gaan over het algemeen naar de mensen die ik fotografeer, zodat ze contact met me kunnen opnemen om hun foto te maken, iets wat ik altijd doe, ik geef de foto’s altijd terug aan degenen die me ze laten fotograferen.

Omdat ik meestal werk aan documentaire projecten op lange termijn, heb ik de neiging om terug te gaan naar de plaatsen waar ik reis, dus meestal kan ik de foto’s als afdrukken retourneren – waar ik dol op ben. Op andere momenten houd ik contact met iemand uit het dorp /gebied waar ik heb gefotografeerd die misschien naar Dakar komt of ik kan ze de kopieën sturen om terug te keren naar de mensen.

www.martamoreiras.com | @martamoreiras